گمنامی ، تبعیض مضاعف
گمنامی ، تبعیض مضاعف. فارغ از درست یا غلط بودن برخی نقدها و حواشی ایجاد شده بعد از آزادی حسین رونقی، اما بخشی از صحبت منتقدین این بود که تمرکز روی اطلاع رسانی درباره یک یا چند بازداشت شده ممکن است باعث غفلت از وضعیت دهها بازداشت شده دیگر شود. آنها که به ظاهر گمنام و ناشناخته اند.
شهرت و داشتن گروه حامی و طرفدار در چنین موقعیتی هم می تواند تبعیض آمیز به نظر برسد. فعالان سیاسی، سلبریتی ها، فوتبالیست و یا روزنامه نگار و افرادی شبیه به آنها که این روزها در بازداشتند بیش از دیگران در معرض توجه اند. وضعیتشان پی گیری می شود و احتمالا فشار برای آزادی شان بیش از دیگران است. فوتبالیست ها و هنرپیشه های مشهور، زمان کمتری در بازداشت می مانند و زودتر آزاد می شوند.
در این میان آنها که عضو یک صنف یا گروهی هستند باز هم وضعیت بهتری دارند. مانند معلمان، دانشجویان و دانش آموزان یا برخی فعالان کارگری. چرا که در صورت اطلاع نهاد صنفی شان امکان اطلاع رسانی درباره آنها وجود دارد اگرچه بازهم اخبار آنها نسبت به چهره های شناخته شده کمتر دیده و بازنشر می شود.
چندی پیش یک کاربر توییتر گفته بود باید تا جاییکه می شود باید خبر بازداشتی های نسبتا گمنام رو پوشش دهیم شاید اگر مهرشاد شهیدی از موقع بازداشت اسمش پخش می شد حالا زنده بود. برادر یک زندانی سیاسی گفته است: در زمان بازداشت و انفرادی عزیزانتان، اطلاع رسانی مهمترین کاری است که بدون شک باید انجام بدهید.
بسیاری از فعالان سیاسی، بارها تجارب خود را در این زمینه در فضای مجازی به اشتراک گذاشته و از خانواده ها خواسته اند تا «زمان طلایی» را از دست نداده و در اسرع وقت پیرامون فرد یا افراد بازداشت شده خانواده خود اطلاع رسانی کنند اما گاهی عدم تمایل خانواده و اصرار به عدم اطلاع رسانی مانع ایجاد می کند.
خانواده به درست یا غلط یا تحت تاثیر برخی فشارها تصور می کنند که در صورت عدم اطلاع رسانی ممکن است عزیز بازداشت شده آنها زودتر آزاد شود. این در حالی است که از مهم ترین اقدامات برای نجات افراد بازداشت شده اطلاع رسانی است چرا که باعث کاهش فشارها بر فرد بازداشت شده می شود.
برای همین شرایط برای زندانیان بی نام و نشان بغرنج تر و به ویژه در شهرهای کوچک‌تر بدتر از تهران است. اغلب، نهاد بازداشت کننده در شهرهای کوچک و مناطق حاشیه مشخص نیست.وقتی درباره بی‌صدایی بازداشت شدگان مناطق حاشیه حرف می‌زنیم، یعنی همین که گاه هیچ اطلاعی از نهاد بازداشت کننده یا مکان بازداشت فرد دستگیر شده نیست، نه تنها از حق دسترسی به وکیل محروم است بلکه هیچ نامی از او در هیچ شبکه اجتماعی نیست.
هشتگ هایی مانند اسرای گمنام، سکوت نکنیم و در شبکه های مجازی مانند توییتر در راستای اطلاع رسانی درباره همین بازداشت شدگان بی نام و نشان انجام شده است. یک کاربر توییتر با اشاره به اثربخشی اطلاع رسانی درباره زندانیان گمنام نوشته است: چند روز قبل درباره یکی از زندانیان گمنام نوشتم و حالا مادرش پیام داده که یکی از دوستان از همین طریق فهمیده، وثیقه گذشته و پسرم آزاد شده.
گاهی یک فرد بازداشت شده دچار مشکل یا بیماری خاص جسمی یا روحی است که نیاز به درمان، در دسترس بودن داروهایش و توجه ویژه دارد. قطعا اطلاع رسانی درباره او بسیار برایش حیات بخش است. مثلا یک نوجوان ۱۸ ساله که در مشهد بازداشت شده بود مبتلا به یک بیماری پوستی است . کاربری با انتشار تصویری از او نوشته بود که حضور در زندان برای او خطرناک است. یا بیماری که مشکل دیابت، ناراحتی قلبی و.. دارد.
در حال حاضر هیچ اطلاع دقیق و آمار رسمی از تعداد بازداشت شدگان در دست نیست، برخی رسانه ها از آمار بالای ۱۰ یا ۱۵ هزار نفر خبر داده اند این درحالی است که کمیته پیگیری وضعیت بازداشت‌شدگان که برای بررسی بازداشت‌شده در اعتراضات اخیر تشکیل شده است، تا سه‌شنبه یکم آذر تنها توانسته است نام ۲ هزار و ۳۰۰ بازداشتی را مستند کند.
