وداع با شوالیه

وداع با شوالیه

برلوسکونی: از تلویزیون تا سیاست

وداع با شوالیه. به گزارش ایران گیت، سیلویو برلوسکونی روز دوشنبه ۱۲ ژوئن ۲۰۲۳ در بیمارستان سن رافائل میلان درگذشت. او جمعه گذشته پس از یک دوره استراحت طولانی که ۴۵ روز بطول انجامید برای انجام آزمایش های مربوط به لوسمی مزمن که مدتی بود که از آن رنج می برد، به بیمارستان سن رافائل بازگشت. بازگشتی که به پایان او انجامید.

برلوسکونی در ۲۹ سپتامبر ۱۹۳۶ در خانواده ای متوسط در شهر میلان به دنیا آمد. پدرش کارمند بانک و مادر او منشی بود. او خیلی زود به دلیل مهارتش در داستان سرایی شناخته شد. او که برای تحصیل در رشته حقوق به دانشگاه رفته بود در یکی از گروه‌های موسیقی دانشجویی کنترباس می‌نواخت و بعضا در کشتی‌های تفریحی آواز می‌خواند.

او را با صفاتی چون بازیگر توانمند ، دون ژوان توبه ناپذیر( دون ژوان شخصیت افسانه ای که فردی بی بندوبار و اغواگر زنان بود)، پوپولیست تمام عیار، یک شومن با ژستی همیشه خندان و یک خودشیفته که هنر صحبت کردن با مردم را به خوبی می داند و در عین حال فردی وسواسی، که در سال ۱۹۷۷موفق به دریافت نشان شایستگی برای کار و عنوان شوالیه شد، توصیف می کنند. البته شایان ذکر است که این عنوان در سال ۲۰۱۴ و پس از محکومیت کیفری اش، از او سلب شد.

برلوسکونی: میراث

در واقع فکر کردن به تاریخ ایتالیا بدون درنظرگرفتن برلوسکونی امکان پذیر نیست. او از هیچ به عنوان پیمانکار ساختمان شروع کرد و ماجراجویی خود را با ایجاد تلویزیون تجاری و سپس با ورود به دنیای ورزش و ریاست تیم های فوتبال میلان و مونزا ادامه داد.

او با پایان تحصیلاتش در ۱۹۶۲ یک شرکت ساختمانی تاسیس کرد و باغ‌شهری با ۳،۵۰۰ آپارتمان در حومه میلان ساخت که با نام میلان ۲ شناخته می‌شود. او در سال ۱۹۷۳ و با تاسیس تله‌میلانو، یک شبکه تلویزیونی که قرار بود در ابتدا تنها به آپارتمان‌هایش خدمات بدهد، پا به دنیای رسانه گذاشت. در عرض چهار سال توانست دو شبکه دیگر هم بخرد و برنامه‌هایش را از استودیویی در مرکز میلان پخش کند.

او در سال ۱۹۷۵ با راه‌اندازی یک شرکت هولدینگ به نام فین‌اینوست و سپس مدیا ست در سال ۱۹۹۳ دست به خرید شرکت‌های دیگر و توسعه سریع دارایی‌هایش زد. او در عین حال تعداد زیادی شبکه تلویزیونی محلی خرید و با متصل کردن آن‌ها به یکدیگر انحصار رادیو و تلویزیون دولتی ایتالیا را به چالش کشید.
او در سال ۱۹۸۶ باشگاه فوتبال آ.ث. میلان، یکی از شناخته‌شده‌ترین باشگاه‌های فوتبال ایتالیا، را هم به دارایی‌هایش اضافه کرد تا بلکه از محل علاقه ایتالیایی‌ها به فوتبال هم درآمدی داشته باشد.

طبق گزارش مجله آمریکایی فوربس، برلوسکونی با دارایی های شخصی که حدود ۶٫۹ میلیارد یورو تخمین زده می شود، ششمین مرد ثروتمند ایتالیا و سیصد و پنجاه و دومین ثروتمند جهان بود. در سال ۲۰۰۹ همین مجله، او را در فهرست قدرتمندترین افراد جهان و در رده ۱۲ قرار داد، به دلیل نقشی که در سیاست ایتالیا به عهده گرفته بود.

سیاست

ورود او در عرصه سیاست در سال ۱۹۹۴‌ اتفاق افتاد و با تاسیس حزب فورتزا ایتالیا، تاریخ این کشور را برای همیشه تغییر داد. یک حزب راست میانه که در سال ۲۰۰۸ با ایل پوپولو دلا لیبرتا (PDL)ادغام شد و سپس در سال ۲۰۱۳ مجددا بطور مستقل راه اندازی شد.

برنامه برلوسکونی این بود که با تاسیس یک حزب جدید به نام فورزا ایتالیا رای‌دهندگان میانه‌روی ایتالیایی را جذب کند و تهدید احزاب چپگرا را خنثی کند. البته خیلی‌ها باور داشتند که شاید علاقه جدیدش به سیاست برای فرار از قرار گرفتن در مظان اتهام و فرار از تحقیقات پیرامون شرکت های او باشد.

ولی او این ادعاها را رد کرد: “من نیازی به رفتن به کاخ قدرت ندارم. من در سراسر دنیا خانه دارم. قایق‌های شگفت‌انگیز، هواپیماهای زیبا، یک همسر زیبا و یک خانواده زیبا دارم. من دارم خودم را فدا می‌کنم.”

او در سال ۱۹۹۴ به عنوان نماینده پارلمان شروع به کار کرد و چهار مرتبه توسط همین مجلس تایید شد. در سال ۲۰۱۳ برای اولین بار به عنوان سناتور انتخاب شد. او چهار دوره نخست وزیر ایتالیا شد.

برای نخستین بار در سال ۱۹۹۴ در مجلس دوازدهم، دومین و سومین دوره نخست وزیری او در مجلس چهاردهم ‌از سال ۲۰۰۱ -۲۰۰۵ و ۲۰۰۵ -۲۰۰۶ بود و درنهایت در مجلس شانزدهم برای چهارمین مرتبه در فواصل سال های ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۱ نخست وزیر ایتالیا شد.

برلوسکونی توانست با تبلیغات گسترده در شبکه‌های متعددی که در اختیار داشت در انتخابات ۱۹۹۴ به پیروزی برسد و به عنوان نخست‌وزیر یک دولت ائتلافی انتخاب شود.البته دولتش زیاد دوام نیاورد. اختلاف نظر میان سه حزب حاضر در این ائتلاف از یک طرف، و متهم شدن برلوسکونی به تقلب مالیاتی در دادگاهی در میلان از طرف دیگر، به سقوط دولت بعد از تنها هفت ماه منجر شد.

ولی برلوسکونی در سال ۲۰۰۱ مجددا در راس ائتلافی به نخست‌وزیری رسید. محور اصلی برنامه انتخاباتی او ایجاد تغییرات گسترده در اقتصاد ایتالیا، ساده‌سازی نظام مالیاتی و افزایش حقوق بازنشستگی بود. ولی بدتر شدن وضع اقتصاد جهانی به این معنی بود که برلوسکونی نتوانست به وعده‌هایش عمل کند. او با وجود این‌که قانون انتخابات را به نفع ائتلاف خود تغییر داده بود در سال ۲۰۰۶ از ائتلاف چپگرایان به رهبری رومانو پرودی شکست خورد.

دولت پرودی از همان ابتدای کار با مشکل روبه‌رو بود و برلوسکونی کمتر از دو سال بعد، در آوریل ۲۰۰۸، دوباره نخست‌وزیر ایتالیا شد.
در انتخابات سیاسی ۲۵ سپتامبر ۲۰۲۲ نیز در حوزه انتخابیه تک نفره مونزا پیروز شد و پس از ۹ سال غیبت بار دیگر به عنوان سناتور به سنا برگشت.

هربار که به نظر می رسید که دوران سیاسی اش به پایان رسیده است، در کمال نابا‌وری منتقدانش موفق می‌شد دوباره به عرصه سیاست بازگردد.
او بعد از به قدرت رسیدن قانونی تصویب کرد که به خود و دیگر مقامات مهم دولتی در زمان خدمت مصونیت قضایی می‌داد، ولی دادگاه قانون اساسی آن را باطل کرد. از دوران نخست وزیری و دولت او با عنوان طولانی ترین دوره در تاریخ ایتالیا نامبرده می شود.

دادگاه ها

سابقه قضایی او ‌نیز باور نکردیم است. در سال ۲۰۱۹ خبری منتشر شد مبنی براینکه او در طی ۲۵ سال باید ۸۸ محاکمه را از سر بگذارند، و این رقم در تاریخ ثبت شد. هرچند که در واقعیت، طبق داده های ترو نامبرز(Truenumbers)، این محاکمه ها فقط ۳۱ مورد هستند که سه مورد از آنها در جریان بودند.
اتهامات او شامل اختلاس، تقلب مالیاتی، دست‌کاری حساب‌ها و تلاش برای رشوه دادن به یک قاضی می‌شود.

بعضی از این پرونده‌ها به مرحله محاکمه هم رسید ولی او یا تبرئه شد یا توانست محکومیت‌هایش را در دادگاه تجدید نظر لغو کند. در باقی موارد هم پرونده پیش از پایان دادرسی شامل مرور زمان شد و کنار گذاشته شد.

ولی خوش‌اقبالی او بالاخره به پایان رسید و در سال ۲۰۱۳ به تقلب مالیاتی محکوم شد. این تنها محاکمه ای بود که با حکم قطعی به پایان رسید، دادگاه مرتبط با مدیاست(Mediaset) برای کلاهبرداری مالیاتی و حسابداری دروغین و اختلاس که برای او چهار سال حبس در نظر گرفتند و کرسی خود در سنا را هم از دست داد.در ادامه اما این حکم حبس با در نظر گرفتن شرایط سنی او به یک سال خدمت اجتماعی تبدیل شد.

ژئوپلیتیک شوالیه:

برلوسکونی در طول سال های نخست وزیری اش، سیاست خارجی ایتالیا را بر اساس تصور خود شکل داد.دیپلماسی متشکل از روابط شخصی و پیوندهای عمیق با ایالات متحده آمریکا، روسیه و اروپا.

خوب یا بد، او در سه دهه فعالیت های سیاسی در ایتالیا و خارج از آن همواره در کانون توجه قرار گرفته است. اگر مخالفان او‌ گاف های او را به خاطر می آوردند، تحسین کنندگان او در عوض بر سهم او در حل بحران های مختلف بین‌المللی به لطف رویکرد ویژه او یعنی داشتن روابط شخصی با رهبران دیگر و عمل گرایی خاص خودش، تاکید می کنند.
از دوستی ویژه با ولادیمیر پوتین تا گردش در پورتو روتوندو با تونی بلر و همسرش. از ایجاد رابطه حسنه با قذافی گرفته تا فاصله گرفتن از آنگلا مرکل و سارکوزی و همچنین آخرین “وسواس فکری” و باور او به این امر که “چین را خطری برای کل جهان” تلقی می نمود.

پوتین و برلوسکونی

دوستی خاص و ویژه بین این دو تقریبا برهمگان کاملا آشکار است و این رابطه در سال ۲۰۰۱ در طی نشست جی ۸ در شهر جنوا شکل گرفت و در نهایت رابطه این دو بار جلسات و نشست های مکرر تقویت شد و تبدیل به پیوندی شد که از سرنوشت و انتخاب های سیاسی هر دو فراتر رفت.
بنابراین رئیس جمهور روسیه از اولین رهبران جهان بود که به نخست وزیر سابق ادای احترام کرد: وی در پیام تسلیت خود به رئیس جمهور سرجیو ماتارلا نوشت: مرگ برلوسکونی “ضایعه جبران ناپذیر و درد بزرگی است.”

دوستی با رهبر کرملین باعث شد که نخست وزیر ایتالیا سیلویو برلوسکونی تبدیل به قهرمان و میانجی تاریخی بین واشنگتن و مسکو شود. نشست سران در پایگاه نیروی هوایی در حومه شهر رم، تجسم امید به عصر جدیدی در روابط غرب و روسیه براساس اعتماد متقابل بود. او همچنین توانست از این پیوند ویژه خود در حل بحران گرجستان استفاده کند و از تشدید یک تنش خطرناک جلوگیری کند.

دوست همه

رابطه بین برلوسکونی و پوتین اگر چه گاهی واشنگتن و متحدان ناتو را نگران می کرد، اما هرگز نتوانست باعث تزلزل محور با ایالات متحده شود.
زیرا که به موازات پوتین، برلوسکونی رابطه قوی و مستحکمی با جورج دبلیو بوش برقرار کرد. در سال ۲۰۰۳ علیرغم اینکه برلوسکونی معتقد بود که جنگ علیه صدام حسین اشتباه است اما از ایالات متحده در حمله به عراق حمایت کرد و از آن لحظه به بعد دوستی او با بوش برای همیشه پابرجا ماند.

رابطه حسنه این دو رهبر منجر به گشایش وآغاز فصل جدیدی از روابط از سمت دیگر قدرت های اروپایی از جمله فرانسه و آلمان با کرملین شد.
برلوسکونی با تیزبینی خاص خود و درک اهمیت دریای مدیترانه، با بسیاری از رهبران منطقه روابط شخصی برقرار کرد که در جریان “بهار عربی” در سال ۲۰۱۱ از بین رفتند.
از بن علی در تونس تا حسنی مبارک در مصر و از همه مهمتر سرهنگ لیبیایی معمر قذافی که با وی در طی یک دیدار تاریخی زیر چادر های معروف قذافی در سال ۲۰۰۸، معاهده دوستی ایتالیا و لیبی را امضا کرد و راه را برای فعالیت شرکت های ایتالیایی در این کشور شمال آفریقا هموار کرد.

از دیگر دوستان برلوسکونی، رجب طیب اردوغان، نخست وزیر کنونی ترکیه نیز بود و دقیقا به دلیل همین پیوند دوستی، شوالیه در سال ۲۰۰۹ موفق شد تا آنکارا را متقاعد کند که تا در انتصاب آندرس فوگ راسموسن، نخست وزیر سابق دانمارک، به رهبری ناتو از حق وتوی خود استفاده نکند. زیرا که ترکیه در آن زمان به دلیل کاریکاتورهای ضد اسلامی که در کشور دانمارک کشیده شده بودند بسیار عصبانی بود.

روابط او با رهبران اسرائیل از بنیامین نتانیاهو گرفته تا شیمون پرز نیز بسیار خوب و محکم بود.
چه خوشایندمان باشد یا خیر، سیلویو برلوسکونی در صحنه بین المللی یک شخصیت تاثیر گذار بود و پیام های تسلیت ارسال شده از عرض های مختلف جغرافیایی، گواه همین امر می باشد. روزنامه اسپانیایی ال پائیز نوشت: “سیلویو برلوسکونی، مردی که ایتالیای قرن بیست و یکم را تعریف و تبیین کرد .“

سخنان جورجا ملونی

نخست وزیر ملونی که سیلویو با او قرارداد معروف “پیمان اسکروفا” را امضا کرده بود، چند ساعت پس از خبر درگذشت برلوسکونی برای متحد خود یک پیام ویدئویی گذاشت.
سیلویو برلوسکونی بیش از هرچیز یک مبارز بود. او مردی بود که هرگز از دفاع از عقاید خود هراسی نداشت و دقیقا همان شجاعت و عزم و اراده بود که او را به یکی از تاثیر گذارترین مردان تاریخ ایتالیا تبدیل کرد، که به او اجازه داد تا پیشرفت های واقعی در دنیای سیاست، ارتباطات و تجارت داشته باشد.

نخست وزیر ادامه داد: با او ایتالیا یادگرفت که هرگز نباید محدودیت هایی بر آن تحمیل شود، یادگرفت که هرگز نباید تسلیم شود. با او در نبردهای بسیاری جنگیده ایم، شکست خورده ایم و پیروز شده ایم، و برای او اهدافی را که باهم تعیین کرده ایم به خانه می آوریم.

سخنان رئیس جمهور ماتارلا

سرجو ماتارلا، رئیس دولت در پیامی به مناسبت درگذشت سیلویو نوشت: با اندوه عمیق خبر درگذشت سیلویو برلوسکونی، بنیانگذار و رهبر فورتزا ایتالیا، قهرمان فصل های طولانی سیاست ایتالیا و نهادهای جمهوری خواه را باخبر شدم.

و گفت: برلوسکونی یک رهبر سیاسی بزرگ بود که با تاثیر گذاری بر روی پارادایم ها، کاربردها و گفتارها، تاریخ سیاسی جمهوری ما را رقم زد. در فصلی از تحولات عمیق وارد میدان سیاست شد و با حزبی تازه تاسیس چنان اجماع گسترده ای را بدست آورد که می توانست فورا با اکثریت یک دولت تشکیل دهد.

رهبری برلوسکونی به شکل گیری جغرافیای سیاسی جدید ایتالیا کمک کرد و او را قادر ساخت تا چهار بار به عنوان نخست وزیر خدمت کند. او فردی با مقام انسانی عالی و یک کارآفرین موفق و مبتکر در رشته خود بود. او قبل از داشتن هرگونه مسئولیتی در سیاست، موقعیت های اجتماعی برجسته ای را در صنعت تلویزیون و بخش رسانه بدست آورد. او معمار موفقیت های مهم در ورزش ایتالیا بود.

ماتارلا در پایان گفت: “مایلم با فرزندانش، همه اعضای خانواده اش، حزبش و کسانی که در آخرین لحظات و در آخرین نبرد او با این بیماری که با شجاعت و خوش بینی خاص خودش با تمام قوا با آن جنگید، تسلیت و همبستگی خود را اعلام کنم.”

English

View this article in English