سیاست صراحت در برابر سیاست اهانت

سیاست صراحت در برابر سیاست اهانت

روز پنجشنبه و با مصاحبه مشترک کاملا هریس و تیم والز با CNN، رقابت رسانه‌ای دو رقیب انتخابات آمریکا متحول خواهد شد.

دست‌کم این امید رسانه‌ها و کارشناسان است که در روزهای اخیر، نظاره‌گر سکوت نسبی کمپین هریس همراه با فعالیت نسبتاً جالب تیم والز در شبکه‌ها اجتماعی از یک سو و میتینگهای نامنجسجم و سخنرانیهای نه چندان تأثیرگذار ترامپ و معاونش از سوی دیگر بوده‌اند.

در وضعیت فعلی رقابت انتخاباتی، هر دو کمپین به ارائه سیاستهایشان پرداخته‌اند که حتی اگر تازگی هم داشته باشند، در چند سطر منعکس می‌شوند و حتی سخنرانی اقتصادی هریس و وعده‌ها و برنامه‌هایش هم پس از یکی دو هفته، تحت‌الشعاع کانونشن حزب قرار گرفت و فراموش شد.

رویکرد فعلی کمپین ترامپ نیز توهین و توهین و توهین است. سیاست تازه ارائه نمی‌شود و وعده‌هایی مانند اخراج مهاجران است که برای پایگاه حزبی جمهوریخواهان جذاب است و وعده‌هایی مانند ارزان کردن همه چیز هم چیزی نیست که به راحتی برای کسی باورپذیر باشد.

خشم و سرخوردگی مردم از تورم بالا در سالهای اخیر است که می‌تواند تأثیرگذار باشد و به هر حال، آن بخش از رأی‌دهندگان که بر اساس این معیار تصمیم گرفته‌اند نیز شاید پیشاپیش انتخاب خود را کرده‌اند.

روند طعنه و دست انداختن ترامپ را دموکراتها بسیار جدی گرفته‌اند و کلیپهای تبلیغاتی طنز درباره او، بسیار بیشتر از گذشته ساخته و پخش شده است.

دموکراتها همیشه در در دوران ترامپ به رعایت آداب و اصول رفتار و گرفتار اصرار داشتند و هنوز هم از حد و حدود معقول و عرف جامعه آمریکا عبور نمی‌کنند.

با این حال، چندین تحلیل تازه از گسترش بیسابقه شوخیها و طنزپردازیها در تبلیغات انتخاباتی دموکراتها که حد و مرز گذشته آنها را زیر پا گذاشته، ارائه شده است. این روند را باید سیاست صراحت توصیف کرد.

شاید این سیاست صراحت با اشاره طنزآلود اوباما به آلت تناسلی ترامپ، وارد حیطه توهین شود ولی این داستان به طور خاص، داستانی است که خود او با رابطه خارج از ازدواجش با استورمی دنیلز، پورن استار معروف، برای خودش ساخت و پیش از آن نیز، مارکو روبیو بود که در انتخابات درون‌حزبی سال 2016، در این باره در روندی دیگر، با ترامپ شوخی کرد.

دموکراتها همیشه نگران بوده‌اند که اگر آداب رفتار و گفتار را رعایت نکنند، آبرویشان خواهد رفت. به بیانی ساده، خودخوری و ملاحظه کردن در بسیاری از موارد به ضعف تعبیر شده است.

ترامپ و معاونش در هفته‌های اخیر دیگر هیچ حد و حدودی نمی‌شناسند.

ترامپ بارها هریس را احمق و دیوانه دانسته و در پاسخ به انتقادات گفته که حق دارد چون هریس احمق است و باهوش نیست! توهینهای قبلی او درباره نام هریس و نژاد هریس و نمونه‌هایی از این دست که دیگر در بیانش جا افتاده است. ونس هم به تازگی همین روند را به طور غافلگیر کننده ای پیگیری می‌کند.

او در سخنرانی انتخاباتی خود در پنسیلوانیا، از هریس به دلیل عدم مدیریت درست خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان انتقاد کرد که طبیعتا بی معنا است چون هریس مسؤول اداره خروج نیروها نبود.

با این حال، عبارات او درباره هریس به شدت خارج از عرف سیاسی بود.

او به راحتی در برابر انتقادات متعاقب سخنرانی خود گفت که از مدیریت ضعیف هریس در این زمینه، خشمگین است!

سیاست صراحت در برابر سیاست اهانت ایستاده است. فضای ایجاد جذابیت با ایده‌ها و طرحها بسیار محدود شده و این در حالیست که ترامپ در سال 2016 با ایده بیگانه‌هراسی و مهاجرستیزی و ایده نفرت از واشینگتن و کسانی که کشور را اداره می‌کنند، رأی جمع کرد.

حالا حتی لیبرال و کمونیست نامیدن هریس هم تأثیر زیادی ندارد.

این جسارت و شجاعت است که مؤثر است و یکی از راه صراحت و دیگری از راه اهانت، تلاش می‌کند تا خود را به مخاطبان نشان دهد!